Haaay. Haay.

galing ako sa trabaho.
pauwi na ako.
maraming tao sa bahay.
nagkakaingay.
kinabahan ako.
nakita ko sina sina papa.
kausap yung kapatid niya.
nag-iinuman.
nasa sulok si mama.
nanonood ng all for love.
kasama nya yung mga kapatid ko.
nanonood din ng all for love.
(buti na lang, hindi patay yung inabutan ko)

"mano nga po."

malungkot si papa.
hindi ko pa sya nakikita na ganun kalungkot.
mas malungkot pa sya kesa nung nalaman nya na buntis ang ate ko at ayaw kilalanin ng nakabuntis sa kanya.

"bakit ang aga nyo naman umuwi?"

nyo kasi silang dalawa ni mama magkasama sa pagluwas sa pampanga at dapat linggo pa ang uwi nila. lunes pa lang nun.

"bakasyon muna, bata."

tawag nya sa akin yun mula ng mag-aral ako ng college.
bakasyon. ibig sabihin wala na sya trabaho.
maaaring pinaalis. umalis. napaalis.
pero malamang yung umalis.
hindi naman kasi kawatan na trabahador si papa.
hanga nga sa kanya yung mga katrabaho nya.
kasi marami dun (sa pampanga), mga magnanakaw.
si papa, hindi. maliban lang sa mga isdang pang-ulam na pinapauwi nya sa amin, wala na akong alam na kinurakot nya.

hindi ko naman maitanong kung bakit.
hindi ko kasi nakasanayan na magtanong sa kanya.
ang inutupag ko na lang ay ang paghuhubad ng sapatos habang nag-iisip kung paano na kami ngayon.

tapos na ako magpalit ng damit pambahay.

wala nang trabaho si papa.
hindi pa rin ako tapos mag-isip.
wala nang trabaho si papa.
walang trabaho yung ate ko.
wala trabaho yung kapatid kong sumunod sa akin.
wala rin yung sumunod sa kanya.
ang may trabaho lang, yung bunso kong kapatid.
kaso sa jollibee lang yun.
pito kami sa pamilya (bale walo pati yung anak ng ate ko) pero dalawa lang yung may kayod.
yung isa jollibee crew, yung isa, ako, teacher.
paano na kami ngayon?

eh yung may trabaho nga si papa, hindi kami makabayad sa mga utang.
paano pa kaya ngayon?
wala pa naman salary increase kasi bago pa lang ako (at wala naman talaga).

tiningnan ko uli si papa.
malaki ang itinanda nya kumpara nang huli ko syang pinagmasdan.
mababasa mo ang lungkot at pag-aalala sa mukha nya.
wala na kasi sya trabaho.
isipin ko pa lang na maghahanap uli sya ng panibagong kayod nabibiyak na ang puso ko.
matanda na kasi sya para sa ganoong bagay.
pag-graduate ko pa naman, akala ko maayos na ang lahat.
hindi na kami kukulangin sa pera at makakakain na kami ng masasarap na pagkain.
pero parang mas naghihirap pa kami habang mas nagpapakahirap kami sa trabaho.
mabigat yun lalo pa at may dumating pa kaming mga kamag-anak sa bahay
at balak pa yata na sa amin manirahan habang walang trabaho.
at pagkatapos makahanap ng trabaho ay mangungutang sa amin at babalik na lang uli kapag wala na uli silang pinagkakakitaan.

paano na ito?
kapos na nga, mas nasasaid pa.
pagod na, naghihilahod pa.
gumagapang sa hirap.

nakakasawa yung ganito.
parang walang katapusan.
walang nangyayaring maganda.
nakakaubos ng dahilan para ngumiti.

enter: madonna-- "where do we go from here?"